Ludzie wynosili dzieci, podnosili na rękach: "Popatrz! Zapamiętaj!". I to ci sami, którzy pracowali przy reaktorze. Inżynierowie, robotnicy. Nawet nauczyciele fizyki. Stali w czarnym pyle... Rozmawiali... Oddychali... Podziwiali... Niektórzy przyjeżdżali dziesiątki kilometrów samochodami, na rowerach, żeby popatrzeć. Nie wiedzieliśmy, że śmierć może być taka piękna.